Ilarion Zeremski bio je episkop gornjokarlovački od 1920. do 1931. i delegat na Pariskoj mirovnoj konferenciji 1919. godine. Ilarion (u svetu Vladimir Zeremski) rođen je u Turiji 27. februara 1865. godine. Završio je Srpsku pravoslavnu veliku gimnaziju u Novom Sadu, pravne nauke slušao u Budimpešti, a Moskovsku duhovnu akademiju završio je 1890. godine sa stepenom magistra bogoslovlja.
Za profesora Stare karlovačke bogoslovije postavljen je 1891. godine. Zamonašen u manastiru Kovilju 14. oktobra 1893, rukopoložen za đakona 26. oktobra, a za sveštenika 27. oktobra iste godine. Dostojanstvom arhimandrita odlikovan 1904. godine. Do izbora za episkopa, bio je nastojatelj manastira Hopova i Rakovca. Za vikarnog episkopa hirotonisan 18. decembra 1912. godine. Posle smrti episkopa gornjokarlovačkog Mihaila, 1914. godine postavljen za mandatara ove eparhije, čiji će eparhijski arhijerej postati u novembru 1920. godine
Kao profesor pokrenuo je u Sremskim Karlovcima Bogoslovski glasnik 1902. godine i sa ostalim profesorima bogoslovije uređivao ga i držao na „visini koju nije dostigao nijedan bogoslovski list posle rata”.
U Staroj karlovačkoj bogosloviji je predavao Novi zavet iz kojega je preveo i protumačio najvažnije delove, od kojih je samo manji do objavljen u Bogoslovskom glasniku. Pored Novog zaveta, episkop Ilarion se bavio i istorijom, čiji je sjajan poznavalac bio.
Kada su se Rumuni izdvojili iz sastava Karlovačke mitropolije i pokrenuli parnicu, tražeći manastire i uopšte imovinu ove mitropolije, tadašnji arhimandrit Ilarion je na osnovu arhivske građe napisao knjigu Srpski manastiri u Banatu, koja je u mnogome pomogla rešenju ovoga spora koji je vođen pred mađarskim sudovima. Njegove istorijske studije Srpska Patrijaršija i O ženskom manastiru u Starom Jasku i danas imaju veliku vrednost, jer je prilikom pisanja istih koristio arhivski materijal iz mitropolitskog, bečkog i budimpeštanskog arhiva.
Na mirovnoj konferenciji u Parizu 1919. godine episkop Ilarion je bio, kao ekspert za Vojvodinu, član naše mirovne delegacije. Iste godine je izabran i za profesora Univerziteta u Beogradu, ali zbog odlaska na eparhiju nije mogao prihvatiti ovaj položaj.
Kao vrsni saradnik Istorijskog društva u Novom Sadu, episkop Ilarion je pripremao za štampu knjigu životopisa arhijereja Karlovačke mitropolije, koja je trebalo da izađe u izdanju ovoga društva, ali je sav ovaj materijal, na žalost, nestao za vreme Drugog svetskog rata.
Kao eparhijski arhijerej posebno se brinuo za poboljšanje materijalnog položaja parohijskog sveštenstva najprostranije eparhije Karlovačke mitropolije, kao što se brinuo i za internirane srpske sveštenike u manastiru Gomirju u toku Prvog svetskog rata.
U episkopu Ilarionu Srpska crkva je imala jednoga od najobrazovanijih jeraraha bez kojega se nije mogao zamisliti ni jedan rad kada se radilo o donošenju zakonskih propisa ili stvaranje crkvenih ustanova i organizacija.
Umro je 1. januara 1931. godine u Plaškom i sahranjen u katedralnom hramu.
(Izvor: Sava, episkop šumadijski, Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka, Beograd: Evro, 1996, str. 196-197.)
