Dudaš Imre napustio nas je 7. avgusta u 70. godini život., Jedan je od onih Srbobranaca kojeg pamte generacije odrastale u nekom bezbrižnijem vremenu, kada je rok muzika bila na svom vrhuncu, a i kad je baš Imre bio zaslužan da slušaoci radija u Srbobranu dođu u kontakt sa aktuelnim muzičkim hitovima.
U svojoj knjizi „Rokenrol u opštini Srbobran 1962-1976″ Milan Đorđević beleži trenutke ove epohe, gde detaljno navodi zasluge pripisane Dudašu, njegov doprinos muzičkom obrazovanju mladih Srbobranaca.
„Najagilniji i najzaslužniji akter stvaranja radijske istorije rokenrola na mađarskom jeziku u našoj opštini, koji je s prekidima u periodu od 1969. do 2005. godine, bez honorara, brojnim autorskim emisijama, oblikovao muzički ukus mladih slušalaca iz mnogih vojvođanskih naselja, je naš sugrađanin Imre Dudaš (1951). Reč je o velikom muzičkom entuzijasti i zaljubljeniku u devetu umetnost, natprosečnom poznavaocu zapadne popkulture, pasioniranom vlasniku ogromne, ali na žalost nesređene, kolekcije stripova, bioskopskih plakata, fotografija, pisanih dokumenata sa pop i rok tematikom, magnetofonske i tekstualne arhivske građe iz istorije Radio Srbobrana, vrednih muzičkih uređaja za snimanje i reprodukciju zvuka, kao i zbirke gramofonskih ploča sakupljanih od 1966. do 1992. godine. Preko časopisa „Studio” učlanio se 1969. godine u ofi cijelni jugoslovenski „Bitls fan klub” i kupio komplet originalnih izdanja liverpulskih „Buba” uz koje je dobijao i specijalne godišnje poklone. Kao član zagrebačkih klubova diskofila „Top tventi” i diskografske kuće „Suzy”, kao i beogradske „PGP RTB”, kupio je, uz određeni popust, veliki broj gramofonskih ploča sa domaćeg i inostranog tržišta. Budući da je kao radnik „DDOR-a” imao visoku platu, svoju kolekciju gramofonskih ploča intenzivno je uvećavao i u novosadskom „Muzičkom magazinu” u Dunavskoj ulici, kao i u robnim kućama po gradovima. Već 1964. godine imao je tranzistor marke „Honeytone” koji su mu doneli prijatelji iz Zapadne Nemačke, a iz iste zemlje, koju je posetio 1969. godine, doneo je u Srbobran, uz velike muke na jugoslovenskoj carini, stereo magnetofon i jedan mikrofon koji je pozajmljivao drugovima muzičarima iz lokalne rokenrol grupe o kojoj će biti više reči u daljem tekstu.
Imre je postao saradnik Radio Srbobrana tako što se odazvao javnom pozivu Ištvana Botke, tadašnjeg urednika mađarske redakcije, upućenom tinejdžerima da gostuju u omladinskoj emisiji, koju je vodio, i predstave slušaocima svoje muzičke ukuse. Otvoren medijski prostor i datu šansu za kreativnu afirmaciju vlastite ličnosti u lokalnoj zajednici, iskoristio je Imre Dudaš.
U grupi prosečnih, nedarovitih vršnjaka sklonih lošim improvizacijama izdvojio se svojim velikim zanosom, znanjima, sposobnostima, pedantnim i studioznim pisanim pripremama, kao i pozamašnom kolekcijom ploča. Od kraja marta 1969. godine, u okviru omladinskog programa na mađarskom jeziku, svakog utorka je u popodnevnom terminu emitovana njegova snimljena četrdesetominutna emisija o pop i rok muzici. Promovisanje aktuelnih albuma, čitanje vesti i biografija grupa, kao i puštanje njihovih hit pesama predstavljalo je osnovni i nepromenjeni Imretov autorski koncept. Po direktivi urednika akcenat u svom radu je stavio na tada najpoznatije rok grupe iz Mađarske (Omegu, Ileš i Metro), koje su stvarale u veoma teškim uslovima staljinizma. Njihove ploče su jeftino nabavljane iz Mađarske za diskotečki fond Radio Srbobrana zvanično preko novosadskog „Foruma”, u kojem je radio otac Čongora Fazekaša, i srbobranske knjižare „Napredak”. Emisije čuvenog Đerđa Komjatija na Radio Budimpešti, tekstovi iz mađarskih omladinskih listova i časopisa „Džuboks”, bili su Imretu osnovni izvori saznanja, koje je dopunjavao svojim zapažanjima.
Krajem septembra 1970. godine neposredno pre odlaska na odsluženje vojnog roka snimio je desetak epizoda svoje emisije i ostavio Todoru Bakainu, tehničaru Radio Srbobrana, gramofonske ploče sa kojih su trebale da budu emitovane određene pesme uz prateći pročitani tekst. Takođe, tokom prve polovine 1970. godine snimio je nekoliko nastavaka autorske emisije „Kek program” kojoj je u osnovi bila ideja da svako slovo u naslovu označi određeni muzički žanr (kantri, evregrin itd.) koji bi slušaocima bio predstavljen.
Međutim, zbog nedostatka dovoljnog broja odgovarajućih gramofonskih ploča, nije bio u mogućnosti da dugotrajnije ostvaruje ovu zamisao. Od 1972. do 1974. godine utorkom i petkom u popodnevnim terminima emitovana je u trajanju od pola sata njegova autorska emisija pod nazivom „Noviteti naše diskoteke”. U njoj je informisao slušaoce o zbivanjima na domaćoj i stranoj pop i rok sceni, kombinujući već navedene izvore saznanja sa vlastitim tumačenjima i prezentovao im nove grupe i albume, oblikujući na taj način muzički ukus mađarske omladine širom tadašnje APV.
Sa Laslom Erešom, tadašnjim urednikom omladinskog programa na mađarskom jeziku, koji je kasnije izgradio karijeru na RTV-u, 1976. godine pokrenuo je humorističku emisiju pod nazivom „Muzičke makaze.” U njoj su se dva puta sedmično, u trajanju od dvadesetak minuta, njih dvojica u nastavcima međusobno provocirali i nadmetali u šaljivom miksovanju i montiranju pesama i tekstova.
U periodu od 1976. do 1979. godine Imre je često na Radio Srbobranu zamenjivao Laciku u novinarskom poslu osmišljavanja i vođenja emisija, kao i uređivanja omladinskog programa na mađarskom jeziku.
Svoju ideju da u ciklusu od šesnaest četredesetominutnih emisija na mađarskom jeziku, pod nazivom „Zauvek Bitlsi”, upozna slušaoce sa celokupnom muzičkom biografijom jedne od najvećih svetskih rokenrol grupa, realizovao je tek 1979. godine.
Dvadesetpetogodišnji bitlsomanski jubilej 2004. godine, pod nazivom „Neko je slušao, a neko nije”, koncepcijski i marketinški je bio dobro osmišljen. Naime, obeležen je evociranjem u živom programu učesnika u njenom stvaranju i reemitovanjem, u subotnjim terminima, autentičnih emisija na Radio Srbobranu, uz uvodne napomene i kvizom na kraju serijala u kome su deljeni skromni pokloni najrevnosnijim slušaocima (fotografije, majice, posteri, kratka biografija i CD-ovi sa najvećim hitovima Bitlsa).ˮ, navodi Đorđević u svojoj knjizi.
