Prošlo je 170 godina od održavanja Majske skupštine, na kojoj je proglašeno osnivanje Srpske Vojvodine, čiji cilj je bio da se Srpski narod u Austo-Ugarskom carstvu zaštiti od asimilacije, sa željom da zadrži svoju kulturnu i nacionalnu posebnost.
U Sremskim Karlovcima, kulturnom i duhovnom centru Srba, održana je Majska skupština, a Karlovci proglašeni prestonicom. U okvire Srpske Vojvodine ulazili su Srem, Banat, Bačka i Baranja. Tadašnji karlovački mitropolit Josif Rajačić, proglašen je za patrijarha, dok je Stevan Šupljikac izabran za prvog vojvodu, a formirana je i vlada Srpske Vojvodine. Ovakav razvoj događaja doveo je do oružanog sukoba između Srpske Vojvodine i pobunjene ugarske vlade, koja je na proglašenje Srpske Vojvodine odgovorila pojačavajući oružano nasilje. U pomoć vojvođanskim Srbima došli su dobrovoljci iz Kneževine Srbije, koje je predvodio Stevan Knićanin, a srpskom pokretu se priključilo i drugo stanovništvo odano zakonitoj centralnoj vlasti.
Najistaknutiji general u Srba bio je Petar Biga, koji je uz vojvodu Stevana Šupljikca i narodnog đenerala Đorđa Stratimirovića, bio jedan od trojice najistaknutijih vojnika naše bune. Tadašnji Sentomaš, a današnji Srbobran je, tada još u činu majora, 1848. branio i odbranio dva puta, 19. avgusta na Preobraženje gospodnje i 21. septembra na Malu Gospojinu. Naš Srbobran je 1848. i za Srbe i za Mađare bio ključna strateška tačka, jer je presecao vezu ostatka Ugarske sa Petrovaradinskom tvrđavom, na kojoj je bio odsečen moćan mađarski garnizon. Zbog toga su bitke za njegovo osvajanje bile najveće u komplenom ratu tokom mađarske revolucije. 6000 Srba branilo je selo od najezde 30.000 pripadnika mađarske vojske. Ova pobeda naših predaka ostaje upisana u istoriju Srba, Mađara i Ugara, kao jedan od najneverovatnijih trijumfa ikada.
Nakon što je Mađarska revolucija ugušena, austrijske vlasti su u novembru 1849. godine ukinule Srpsku Vojvodinu uvodeći novu krunovnu upravu pod nazivom Vojvodstvo Srbija i Tamiški Banat, koja je imala sve osobenosti moderne pokrajine, sa nacionalnim obeležijima i kulturom.
Tadašnja Vojvodina bila model skladnog života svih naroda koji se u njoj prepliću, a i danas je primer kako je moguć sklad života različitih naroda na istom prostoru. Današnja Vojvodina takođe ima autonomiju, ali u sklopu Srpske države, u koji Mađarski narod ima prava da neguje svoj jezik i kulturu, kao što su Srbi imali u Austro-Ugarskoj monarhiji.
