Pred pravoslavnim hramom Bogojavljenja Gospodnjeg održan je u nedelju skup pomena poginulim borcima u NATO bombardovanju Jugoslavije 1999. godine.
Navršeno je tačno 20 godina od početka vojne agresije na našu zemlju, što je bio povod da se na jednom mestu okupe predstavnici lokalne vlasti, političkih stranaka, udruženja koja čuvaju uspomenu na ratna stradanja i drugi brojni građani. Veliki broj predstavnika pomenutih građanskih grupa je polaganjem venaca na spomenik stradalim vojnicima sa prostora opštine Srbobranu u ratovima devedesetih sa prostora opštine Srbobran, odalo počast onima čija imena se ne zaboravljaju, kao i brojnim sunarodnicima koji su poginuli širom zemlje.
Pomen je počeo bogosluženjem u crkvi od 9:00 časova, a zatim je nastavljen ispred pomenutog spomenika gde su sveštenici služili pomen i gde se pristupilo polaganju venaca. Cveće su položili pradstavnici: opštine Srbobran, Vojske Srbije, Ministarstva unutrašnjih poslova, Savez udruženja ratnih vojnih invalida i porodica palih boraca AP Vojvodine, URVI opštine Srbobran, OO Subnor Srbobran, URVI PPD Novog Sada, URMVI Novog Sada, URVI opštine Žabalj, URVI opštine Odžaci, URVI Sombora, URVI opštine Novi Kneževac, URVI opštine Bačka Topola, Udruženje “Hrabri borci” Srbobran, kao i opštinski odbori Srpske napredne stranke, Socijalističke partije Srbije i Jedinstvene Srbije.
O stradanjima naših građana u NATO operaciji, ali i razaranjima zemlje govorio je predsednik opštine Srbobran Radivoj Paroški: “Hteli su da ubiju i ubijali su nas, na hiljade žrtva, civilnih žrtava, na stotine ubijenih vojnika i policajaca, koji su branili otadžbinu. 78 dana besomučnog bombardovanja naše zemlje, uništavanja ljudskih života, od male dece, žena, staraca, trudnica, svega što se moglo uništavati, bolnica, škola i puteva, mostova, kasarni. I ne samo to, pod okriljem NATO otimali su i otimaju Kosovo i Metohiju, pogazili su principe i temelje međunarodnog prava, Povelje UN, bez objave rata mučki, napadali su jednu slobodnu ponosnu zemlju koja nije pretila nikome, nijednom svom susedu. Napadali su i ubijali narod, bacali su kasetne bombe, bacali su bombe sa osiromašenim uraniujmom i nijednu suzu ni izvinjenje zato nisu pustili ni uputili, da ne bi pokazali ko je kriv u tome. A ko je kriv? Zar smo mi preorali srpsku zemlju, zar smo mi zapalili nebo nad Srbijom, zar smo mi krivi za to što su oni ubili preko 2.000 civila i preko 700 vojnika i policajaca. Hteli su da nas ubiju, a zaboravili su da srpski narod ne može biti ubijen, jer je to dokazao u mnogo većim ratovima, kada je na milione ljudi, žena, dece i staraca, a posebno vojnika izginulo, ali srpski narod je opstao i opstaće. Nažalost, stalno moramo da se borimo za slobodu, stalno moramo da se borimo za državu, za otadžbinu, kao i sada”.
“Mnogo žrtva je palo, ne mogu se sve ni izbrojati. Hoću, a na hiljade je znanih i neznanih, samo da istaknem neke, možda najteže i najžalosnije primere, koji su se desili u tih 78 dana zbog kojih smo mi danas ovde okupljeni, pred svetim hramom bogojavljenskim, srbobranskim, pred spomenikom poginulim borcima u ratovima, jer ne smemo da zaboravimo sve žrtve koje su pale za slobodu i koje su date na oltar otadžbine. Naravno, svaka je žrtva velika bez obzira kom narodu pripadala, jer žrtva nije broj, slovo na papiru, slika u muzeju, ona je suza, ona je bol, ona je svetinja. Zbog toga smo mi ovde da se dostojanstveno sećamo i da se poklonimo senima svih žrtvi, jer na takav način čuvamo i naše dostojanstvo i našu slobodu, jer njihova žrtva bez obzira, da li je civilna ili vojna, nije uzalud pala, ona je pala upravo za slobodu, mi nju danas živimo. Na kraju želim da istaknem i da se zajedno prisetimo onih najtragičnijih žrtvi. Jedna od njih je postala simbol svih nevinih žrtava, trogodišnja devojčica Milica Rakić iz Batajnice, koja je stradala od gelera u svom domu. Marko Simić iz Novog Pazara, dvogodišnji dečak koji stradao od razorne bombe u naručju svoga oca Vladana. Ljiljana Spasić, student 4. godine medicine stradala je u sedmom mesecu trudnoće, u samom centru Niša”.
“Bojana Tošović i njen otac Božina iz Merdara, stradali su ispred svoje kuće od granate. U Ribnici kod Vranja poginula je petnaestogodišnja devojčica Irena Mitić, koja je sa svojim ocem sejala kukuruz. Na mostu preko Južne Morave u Vladičinom Hanu, usmrćeni su zagrljeni i zaljubljeni gimnazijalci Gordana Nikolić i Milan Ignjatović. Na mostu u Varvarinu pod bombama ugašen je život briljantne matematičarke Sanje Milenković, jer je NATO agresor izručio smrtonosni tovar na Varvarinski most i u crno zavio 10 porodica te ostavio 27 teških invalida. Osim civilnih žrtava imali smo i vojno stradale pilote Životu Đurića, Zorana Radosavljevića i Milenka Pavlovića, koji su živote izgubili u neravnopravnoj borbi, a znali su na koga lete, znali su šta će im se desiti. Sećamo se junaka sa Košara, 108 junaka, ratnika koji su položili svoje živote na oltar otadžbine, hrabre vojnike, policajce, bez kojih svaki naš otpor bi bio uzaludan, sećamo se i naših sugrađana Siniše Lauševa, Aleksandra Bajina, Ranka Pantelića, njima i svima ostalima civilima, vojnicima, policajcima stradalim u NATO agresiji, koje nisam pobrojao i ne može se to pobrojati, neka je večna slava i zahvalnost, zahvalnost i svima onima koji su branili svoju državu tada, onima koji su zaslužili da ih se Srbija seća i nikad ne zaboravi”, završio je Paroški, a zatim se narod lagano i bez mnogo reči razišao sa mesta pomena, odnoseći sa sobom jaku i bolnu emociju.
